Szczaw lancetowanty
Rumex hydrolapathum Huds.
Inne nazwy: kobylak, koński szczaw, kobyli szczaw
Bylina występująca na łąkach i podmokłych polach. Nazwa zbiorowa „kobylak” obejmuje kilka innych gatunków jak: szczaw kędzierzawy Rumex crispus, szczaw skupiony Rumex conglomeratus i szczaw tępolistny Rumex obtusifolius.
W lecznictwie ludowym sałata z liści i wywar z korzenia stosowane były jako środek przeciwbiegunkowy.
Korzenie wykazują działanie ściągające, przeciwbakteryjne, żółciopędne, przeciwbiegunkowe, pobudzające procesy trawienia i wydalania. Orzeszki szczawiu znalazły zastosowanie jako lek przeciwbiegunkowy, dzięki wysokiej zawartości garbników o działaniu ściągającym.
Obecnie w lecznictwie korzeń kobylaka jako lek przeciwbiegunkowy, żółciopędny, w zaburzeniach trawienia. Zawarte w nim antrachinony działają przeczyszczająco na jelita, a obecne taniny łagodzą to działanie. Może być też stosowany przy zaparciach. Uważany jest za środek „czyszczący krew”. Zewnętrznie okłady z kobylaka używane są do okładów na trudno gojące się rany, przy trądziku, owrzodzeniach, w łuszczycy oraz do irygacji w upławach. W swoim składzie zawiera duże ilości łatwo przyswajalnego żelaza, dzięki temu znalazł zastosowanie w leczeniu niedokrwistości.
Medycyna chińska korzeń kobylaka zaleca w terapii skurczów żołądka, czyraków, grzybicy i jako środek regulujący wypróżnienia. Surowiec znalazł również zastosowanie w homeopatii.
